Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που ακολουθούν διατροφές πλούσιες σε φυτικές ίνες έχουν μειωμένο κίνδυνο εμφάνισης ορισμένων ασθενειών όπως καρκίνος, καρδιαγγειακά νοσήματα, παχυσαρκία και πιθανά σακχαρώδη διαβήτη.

Με τον όρο «φυτικές ίνες» εννοούμε μια ομάδα συστατικών που διαφέρουν ως προς τη χημική τους δομή και τις φυσικές τους ιδιότητες και έχουν μια ποικιλία επιδράσεων στον οργανισμό.

Μερικά από τα υγιεινά οφέλη των φυτικών ινών έχουν καθιερωθεί (π.χ. καλή κινητικότητα του εντέρου) ενώ άλλα καθιερώνονται όλο και περισσότερο. Οι επιδράσεις από τα διάφορα δύσπεπτα συστατικά δεν είναι πάντα πλήρως ανταλλάξιμα, παρόλο που υπάρχει σημαντική επικάλυψη μεταξύ τους, αλλά έχουν το κοινό ότι περνούν άπεπτα στο παχύ έντερο. Για τον λόγο αυτό είναι σημαντικό οι φυτικές ίνες να προέρχονται από διάφορες πηγές ώστε να εξασφαλίζονται τα μέγιστα οφέλη στην υγεία μας.

Υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με το πιο συστατικό των φυτών αποτελεί «φυτική ίνα» και ποιες αναλυτικές μεθοδολογίες πρέπει να χρησιμοποιηθούν ώστε να καθορίσουμε το περιεχόμενο των φυτικών ινών των τροφίμων. Η έλλειψη ενός καθολικού ορισμού για αυτούς τους υδατάνθρακες που δεν πέπτονται στο λεπτό έντερο έχει οδηγήσει σε περιπλοκές στην καθιέρωση και την επικοινωνία συγκεκριμένων συστάσεων για τον τύπο και την ποσότητα των φυτικών συστατικών σε μια δίαιτα, καθώς και θέματα που σχετίζονται με τις ετικέτες τροφίμων και τα δικαιώματα υγείας. Επιπλέον, οι τωρινές αναλυτικές μέθοδοι ίσως να υποτιμούν την περιεκτικότητα των φυτικών ινών στα φαγητά, χρησιμοποιώντας τον ορισμό που έχει δοθεί από την Ευρωπαϊκή Αρχή Ασφαλείας των Τροφίμων.

Η χημική ονοματολογία είναι απαραίτητη για μια συνεπή και εκτελέσιμη προσέγγιση στη μέτρηση των φυτικών ινών (και κατ’επέκταση, στην ετικετοποίηση προϊόντων), αλλά το ταίριασμα του χημικού ορισμού για τις ίνες με τον ορισμό που απεικονίζει τις φυσικές ιδιότητες αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση.

Η πρόοδος στην εφαρμογή νέων δεδομένων σχετικά με τις διαιτητικές ίνες και την υγεία είναι περιορισμένη λόγω της ανάγκης να λυθούν πρώτα τα θέματα του ορισμού και της μεθοδολογίας. Οι πιο πολλοί καταναλωτές πιθανόν να μη γνωρίζουν τα πιο πρόσφατα στοιχεία και τις δυνατότητες των διαφορετικών ειδών αυτών των υδατανθράκων που δεν πέπτονται στο λεπτό έντερο καθώς και τις συγκεκριμένες πηγές αυτών των υδατανθράκων.

Πολλοί ορισμοί που χρησιμοποιούνται ευρέως προέρχονται από την χημεία και όχι από την φυσιολογία και αυτό κάνει την παραγωγή των μηνυμάτων σχετικά με την υγεία πιο δύσκολη.

Στο μεταξύ στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου οι κύριες πηγές φυτικών ινών είναι δημητριακά και προϊόντα δημητριακών, ακολουθούμενα από τα λαχανικά και τις πατάτες, οι ενήλικοι  δεν καλύπτουν τις συστάσεις για 18gr ινών την ημέρα (καθορισμένες από το Ηνωμένο Βασίλειο ως μη- αμυλούχοι υδατάνθρακες, υπολογισμένα με την μέθοδο Englyst).

Οι καθορισμένες συστάσεις για το Ηνωμένο Βασίλειο, καθιερωμένα από το 1991, είναι χαμηλότερες από οποιαδήποτε άλλη χώρα και ανέρχεται περίπου στα 24 gr σύμφωνα με τη μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε από την Association of Official Analytical Chemists (the AOAC method). Οι μονάδες αναφοράς σε άλλες χώρες είναι ανάμεσα στα 25-35 gr (AOAC φυτικές ίνες).

Μια διατροφή πλούσια σε σιτηρά, φρούτα και λαχανικά θα βοηθήσει να καλύψει κάποιος τις συστάσεις για τις φυτικές ίνες, ενώ όλο και αυξάνεται ο αριθμός των τροφίμων που εμπλουτίζονται με άπεπτους υδατάνθρακες.